Wat hierna ?

Zaterdagavond. Flageygebouw. Pieter Wispelwey speelt de zes suites voor vioolcello van Johan Sebastian Bach. Een nieuwe ervaring van wat muziek kan zijn. Waarheen muziek ons kan brengen. Vervoeren, in de mystieke betekenis van het woord.

De concertzaal van het Flageygebouw mag er wezen. Strakke lijnen. Het eikenhouten podium met als achterwand het grootse orgel, klaar om de grootste orkesten luister te geven. Een ruimte ook, waarbinnen het innerlijke zich kan voorbereiden op wat komen kan.

Wispelwey nam plaats op een stoel op een verhoogd element, vooraan op het podium, met de immense, lege ruimte voor het orkest achter zich. De cello, zonder staartpen, tussen de knieën geklemd. Suite 1, suite 2, suite 3. Dan een pauze. De suites 4 en 5, die hij “de melancholische” noemt. Nog een korte pauze en dan, summum, suite nr. 6, “de majestueuze”.  In totaal 36 “bewegingen”.

Wispelwey worstelt niet meer met Bach. Hij worstelt ook niet met zijn cello. Hij is verzoend.
Is het dans? Is het gebed? Hij, Bach’s muziek en de cello komen in dienst van iets veel groters te staan.
Pieter Wispelwey wordt “lichter en licht”, tot hij, de grootmeester, verdwijnt in zijn muziek.

Hemels, en tegelijkertijd aardser dan aarde.
Een ervaring die naar mystiek verwijst: de ziel die danst en zingt en het Oneindige omhelst.
Met de voeten in de aarde, en de haren in de wind.
Een zien voorbij het kijken, een luisteren voorbij het horen.
Een vreugde voorbij het plezier.

Wat komt hierna? Wat na het verdwijnen?  De transcendentie? Het niets?
Beste grootmeester Pieter Wispelwey,  we kijken ernaar uit!