Opstellingen Zaterdag 8 juni
Wie je ook moge zijn,
welkom bij Huis van Verbinding.
Tussen de regen door, met het grijs als was het herfst,
werden we gelukkig opgebeurd door lachende gezichten
overal langs de Vlaamse wegen.
Mensen die je vriendelijk aankijken.
De mannen opvallend netjes gekamd, de meeste in pak.
Vrouwen iets meer glimlach, het haar iets losser ook.
De vriendelijkheid waarmee ze mij als passant aankijken,
geeft mij het gevoel dat ze iets willen van mij.
De voorbije vier jaar heb ik ze niet gezien.
Sommigen wel op TV, maar niet in het straatbeeld…
Voor hen en voor mij als burger, is zondag een belangrijke dag!
En toch.
Ze weerhouden mij er niet van om zaterdag opstellingen te doen.
We doen vier opstellingen.
Dat wil zeggen dat we zo rond 17:30 kunnen stoppen.
De laatste weken was het zoeken naar een gepaste relatie met de ouders
een expliciet thema in de gesprekken.
Dat is het toch altijd, hoor ik je monkelend opmerken.
Inderdaad, zeker impliciet is dit een van de,
misschien wel hét, centrale thema van waar het in het therapeutisch proces om gaat.
En heel wezenlijk hierbij is het krijgerschap dat we nodig hebben ,
Om neen te kunnen zeggen uit liefde,
en ja te kunnen zeggen, tevens uit liefde.
Krijgerschap. De krijger.
Het bracht me terug bij Carlos Castaneda en zijn “Reis naar Ixtlan”.
Relatief jong in en voor het vak,
besprak ik dat boek meer dan 40 jaar geleden met een groep vrijwilligers van Tele-Onthaal,
Waar ik toen aan het werk was.
Met 15 mensen, 8 Avonden Castaneda, zoekend naar de mystiek van het krijgerschap.
De zoektocht heeft mij nooit losgelaten,
ik ben nog steeds onderweg.
Het boek eindigt met het afscheid van Don Juan, de Brujo/tovenaar/sjamaan
en zijn vriend Don Genaro, een al even merkwaardig heerschap,
En Carlos Castaneda, antropoloog, leerling van Don Juan
Don Juan declameert hierbij volgend gedicht
Van Juan Ramon Jimenez (Nobelprijs literatuur 1956).
El viaje definitivo... Y yo me iré. Y se quedarán los pájaros cantando; y se quedará mi huerto, con su verde árbol, y con su pozo blanco. Todas las tardes, el cielo será azul y plácido; y tocarán, como esta tarde están tocando, las campanas del campanario. Se morirán aquellos que me amaron; y el pueblo se hará nuevo cada año; y en el rincón aquel de mi huerto florido y encalado, mi espíritu errará, nostáljico… Y yo me iré; y estaré solo, sin hogar, sin árbol verde, sin pozo blanco, sin cielo azul y plácido… Y se quedarán los pájaros cantando. De definitieve reis … En ik zal weggaan. En de vogels zullen blijven zingen; en mijn tuin zal blijven, met zijn groene boom, met zijn witte waterput. Vele middagen zullen de luchten blauw zijn en vreedzaam en de klokken in de klokketoren zullen luiden Zoals ze deze namiddag doen . De mensen die mij hebben liefgehad zullen heengaanen elk jaar opnieuw zal de stad ontbloeien. Maar steeds en vol heimwee zal mijn geest rondwaren in dezelfde onbekende uithoek van mijn bloementuin En ik zal weggaan; en ik zal alleen zijn, zonder huis,zonder groene boom, zonder witte put, zonder blauwe, vredige hemel… En de vogels blijven zingend achter.” |
Het is zo vreemd,
Wie zich op weg naar Ixtlan begeeft, zal er nooit aankomen.
En hij /zij zal ook nooit terug kunnen keren naar de plaats waar hij/zij vandaan komt…
Waar jouw Ixtlan ook moge zijn,
en waar jou klokkentoren ook mag hebben gestaan,
de verbinding,
de diepe verbinding,
die blijft…
Een krijger weet die te dragen,
Met liefde en met vreugde.
En, wis en zeker, opstellingen zijn een etappe op onze reis naar Ixtlan.
Tot zaterdag,
Laat even weten of je al of niet komt,
Met een krijgervriendelijke groet,
Johan
ook namens Riet
En mocht de verkiezingstrance je te zeer hebben afgeleid:
31 juli, 1 en 2 augustus: driedaagse “leef en adem, adem en leef “.
Inschrijven met een mailtje,
En graag aan 7 mensen laten weten.
Een reactie achterlaten