Opstellingen zaterdag 8 februari 2025: van harte welkom.
Wie je ook mag zijn,
vriend, collega, trouwe representant, cliënt of totaal onbekende,
gegroet !
Het overkomt me zelden.
Maar deze dagen lukte het mij niet
deze brief te schrijven.
De beelden op tv maakten mij de laatste week,
nog meer dan daarvoor, duidelijk
dat Gaza gewoonweg platgebombardeerd is,
weg gevaagd, vernietigd,
met de grond gelijkgemaakt.
Het deed mij wat denken aan de strategie van de verbrande aarde,
die de Russen toepasten in de tijd van Napoleon.
En hem hiermee ook op de knieën kregen –
wat ze nu ook in Oekraïne doen door alle energiebronnen uit te schakelen.
Menselijk leven, laat staan menselijke waardigheid,
wordt voor lange tijd onmogelijk gemaakt.
De beelden van Gaza brachten me ook de beelden terug van Dresden,
dat door de geallieerden op het einde van WOII compleet verwoest werd.
Wat een vernietiging, wat een destructie, wat een wreedheid.
In schril contrast hiermee de langgerekte stoet Palestijnen
die tussen deze vernieling heen,
naar het noorden trokken:
naar huis…
of wat er nog van overblijft.
De nervositeit was op hun gezichten af te lezen.
In interviews getuigden ze van hoop en van vrees.
Hoop dat ze toch nog iets leefbaar,
iets van het oude leven
en hun thuis
zouden terug vinden.
Maar ook vrees,
dat het ook maar heel weinig zou zijn.
En eens dat ze daar dan aankwamen,
stelden ze inderdaad vast dat er hun weinig of niets restte
van wat ze door hard werken – soms over generaties heen –
hadden opgebouwd en gecultiveerd.
En toch, ook dan getuigden ze van hoop.
Terug een thuis opbouwen, terug de aarde vruchtbaar maken.
Heilige aarde leek het soms wel.
En maandag dan, herdachten we Auschwitz:
tachtig jaar geleden werden de overlevenden
door de Russische legers bevrijd.
En dit was precies wat mij zo verlamde:
De overlevenden en erfgenamen van Auschwitz en Birkenau
doen nu hetzelfde met de Palestijnen.
Daders worden slachtoffers en slachtoffers worden daders, en …
Een vicieuze cirkel die lijkt te wijzen naar
de slang die in haar eigen staart bijt,
de Ouroboros van de Grieken,
een oud symbool dat in alle culturen voor komt.
Geeft dit symbool aan dat we niet aan de vernietiging kunnen ontsnappen.
Wat we ook doen …
In de hoop wat gemoedsrust te vinden ben ik Hellinger (terug) gaan lezen:
“Der Abschied, nachkommen von Tatern und Opfern stellen ihren Familien”.
“Rachel weeping for her children, familyconstellations in Israel”
En het mooi synthetisch werkje: “Bert Hellinger, Daders en slachtoffers voorbij”,
uitgegeven bij Het Noorderlicht.
In deze opstellingen en beschouwingen ontmoeten
we een Bert Hellinger die op de een of ander manier
geïnspireerd wordt vanuit een andere orde,
vanuit een andere dimensie,
die ik persoonlijk liefst als ‘mystiek’ omschrijf.
De bevrijdende zinnen,
de bewegingen die Bert mogelijk maakt in het veld van de familie,
en in de mentale velden als daar zijn land, ras en religie,
getuigen van een bijzondere vermogen
om Eros op roepen en op te wekken.
In deze bewegingen, zinnen en meditaties,
zie je de “bewegingen van de geest”,
zoals hij zijn opstellingen in zijn laatste periode noemt,
vorm krijgen,
of misschien beter gezegd:
“ont-vormd” worden.
Bert komt hier in een andere dimensie terecht,
Een dimensie waar licht schijnt,
waar naast destructie ook vruchtbare liefde in gedijt,
waar leven geschonken wordt,
aan wie het toelaat en aanneemt…
Daarom zijn we Bert zo dankbaar.
Met de familieopstellingen heeft hij ons
een bijzondere methodiek gegeven,
die toelaat om terug in de uitdaging van het volle leven te stappen.
We zien je graag komen,
zaterdag 8 februari om 09:00u in de Speelhoeve.
We werken wellicht tot 17:00 u.
Stuur ons een mailtje zodat we weten dat je er al of niet bij bent.
En , ik zou het zelf bijna vergeten,
ook mannen mogen meedoen…
Riet en Johan.
Een reactie achterlaten