Ook in december geen opstellingen

Annulatie opstellingen 19/12

Neen, ook in december 2020 geen opstellingen.
Heel spijtig maar het virus zelf en meer nog het klimaat dat er omheen  geschapen wordt,
laat dit niet toe.

De data voor het voorjaar verschijnen binnenkort op deze website.
Dus zeker niet tot zaterdag  19/12. Maak er een mooie dag van !

In-keer.

De versluierde lockdown en de periode van het jaar nodigen uit tot inkeer.
Waar kan je anders terecht als je zo op jezelf teruggeworpen wordt.
Het nodigt mij althans uit tot bezinning over mijn werk.

Naarmate ik ouder word, merk ik twee bewegingen.
Enerzijds is er iets van lichter worden, van oude pijn en dynamieken achter te laten.
Het is wel goed geweest.
Anderzijds merk ik ook hoe ’trouw’ ik ben aan mijn vader, die wellicht trouw is aan zijn vader,
en bepaalde trekken van hem ga vertonen, waar ik eigenlijk niet zo van hou,
maar die veel bewustzijn vragen om te pareren.
Werk aan de winkel dus.

Scherper dan vroeger kan ik ook de kracht van “familie” zien.
Hoe nieuwgeborenen er zonder enige moeite ‘bij horen’.
Ineens zijn ze daar en hebben ze ook een plek.
Net als ‘lieven’. Eens dat het duidelijk is dat het gemeend is
– zoals we in de Kempen zeggen –
en ze minimaal in het familiegeweten kunnen inschuiven,
horen ze erbij en hebben ze een plek.
En ook hier dringt de vraag zich op: aan wie of wat zijn ze trouw,
waar kruisen de dynamieken van onze familieachtergrond zich,
met de dynamieken van hun familie
om zo snel een plaats te krijgen.
Interessante vragen voor een vader met twee dochters en een zoon,
en twee kleindochters.

Ouder worden geeft wijsheid en sereniteit,
en deze zijn nodig om deze existentiële vragen
in al zijn diepte – en destructie soms ook –  toe te laten.

Aankondiging boek

Mijn inwijding in het systemisch werk kreeg ik van Jan Jacob Stam en Bibi Schreuder.
Ook vond ik veel verdieping bij hen, en ben hen dankbaar voor wat ik mocht leren.
Graag kondig ik dan ook het nieuwe boek aan van Bibi: ‘ik ben kind, dus voel ik waar mijn ouders zijn’.
Mag ik je het boek ten zeerste aanbevelen.
Het gaat over de wortels van bestaan en niet bestaan.

Verder wil ik graag afronden met het inleidend gedicht
van de documentaire over Antjie Krog: “Sign of times: mensch”.
Ik lees haar graag.
In haar gedichten zie ik vaak de bewegingen van het
systemisch werk weerspiegeld.
Toen ik het gedicht ‘schrijfode’ voorgedragen hoorde,
kreeg ik eerst overal kippenvel,
om dan vervuld te worden van een warme dankbaarheid:
“ja, precies zoals opstellingen  (en therapeutische momenten) bij mij ook werken”

Schrijfode

Om te kunnen schrijven moet ik mezelf binnen treden
Door me te buiten te gaan
Ik verlaat het daglicht
Die sleur van geconstrueerde stemmen
En ga ondergronds
Ik reis als een gedachte
Het is stil hier en volkomen afgesloten
Veilig
Afgezonderd
Ik tast de wanden af
Ik grijp in het ongegronde donker
Grondelings rond om mijn stem te vinden
Om het geluid van het gedicht te horen
De regel die zacht van ergens openspat
En het schrijven,
Het neerschrijven
Vindt plaats in zelfgevecht.

Hoop

Wij hopen jullie in 2021 te mogen begroeten,
met masker, of zonder,
als we elkaar maar mogen ontmoeten.

Riet en Johan