Gust

Een eind in de vijftig is hij. Zijn vrouw is al een hele tijd overleden. Het alleen zijn valt hem zwaar. Hij waagde zich al aan enkele relaties. Maar op de een of ander manier  waren ze niet levensvatbaar. Hij ziet zijn dochter en kleinkind zielsgraag. Zij kunnen de leegte echter niet opvullen.

Integendeel. Hij is heel kwaad op zijn overleden echtgenote met wie hij bijna 30 jaar samen was. Woedend en wrokkig. Het vreet hem helemaal op.  En juist dit kan  hij zijn dochter niet zeggen.

Komt er nu een vrouw in zijn leven die alles anders maakt. En ook deze beloftevolle relatie, vol begeerte en verlangen, dreigt op niets uit te lopen. Dit zou te veel voor hem zijn. Gust is de wanhoop nabij. Zo heeft hij zich nog nooit gevoeld.

Na een drietal gesprekken met Johan besluit Gust om een opstelling te doen. Jonas begeleidt de opstelling. In de opstelling komt Gust tot een beweging naar zijn vader toe: hij buigt voor vader en dankt hem.  Zo komt hij ook tot een andere relatie met moeder. Zuiver en warm. Ook bij zijn overleden echtgenote gebeurt er wat: zij wordt zachter en milder. Bij Gust gebeurt heel veel: opmerkelijk is hoe zijn adem dieper en rustiger wordt. Van binnen wordt hij helemaal rustig. Iedereen in de groep kan het zien.

Na drie weken komt Gust terug op consultatie bij Johan. Hij bleek zeven jaar aan een longaandoening te lijden en hiervoor medicatie te nemen. Toen hij na zijn opstelling naar huis reed, kon hij vrij ademen. De medicatie was niet meer nodig. En de beloftevolle relatie, daar zit swung in. Gust krijgt het gelaat van een dertiger wanneer hij dit vertelt.

Drie weken later het laatste gesprek met Gust. Hij is met zijn vriendin op weekend geweest. Ze doen vele dingen samen nu. Ze kunnen babbelen, vrijen en houden allebei van wandelen. Reuze. Hij leunt minder op zijn dochter nu. Dat is voor haar wat vreemd. Dat gaat hij met haar opnemen. In overleg met zijn psychiater heeft hij zijn antidepressivum afgebouwd. Zijn slaapmedicatie is gehalveerd. Over  veertien dagen wil hij hier  ook vanaf zijn. Vanaf nu gaat hij het  op eigen kracht verder doen.

Wat niet gezegd is, vertellen we elkaar nog met onze ogen. Zo nemen we afscheid.