Familieopstellingen zaterdag 24 februari.
Wie je ook moge zijn, welkom op de opstellingen dag.
Onze hond Viggo zorgt goed voor mij – wij ook voor hem.
Wellicht zonder dat ie dat weet zet hij mij aan tot vele goede dingen,
Waar onder bewegen.
’s Morgens en ’s avonds laat ik hem buiten.
Een korte wandeling door de straat, tussen de bomen weliswaar,
met een schrale verlichting.
Het kan er ’s avonds echt wel aardig donker zijn.
En dan kijk ik iedere avond naar de hemel.
In onzen hof en onderweg.
Vooral de maan intrigeert me.
Ik kan er lang naar kijken.
En ik hou van haar duizend-en-één verschijningsvormen.
Iedere avond en iedere tien minuten is hij anders.
Soms lijkt het een hij, dan weer een zij te zijn.
Op vochtige avonden is ie omgeven of omhuld door mist en nevel.
Op andere momenten wordt ze dan weer omhelsd door witte wolken.
Daar word ik stil van, het spel van de maan met de witte wolken,
aan het voor de rest donkere hemelruim,
met hier en daar sterren, soms wel en niet zichtbaar door de wolken.
Wat schoon toch deze beweging van verschijnen en verdwijnen,
Van schitteren en doven.
Tijdens koude nachten zien we de maan dan in haar volle glorie,
een grote gouden schijf,
met hier en daar een donkere vlek,
of een fijne, scherpe sikkel.
-De sikkel doet mij nog steeds aan de Saracenen denken,
de Arabieren uit onze geschiedenisboekjes,
de tijd van Godfried van Bouillon met zijn moedige kruisvaarders, …
Wat een onschuld toch.
En wat een naïviteit en wat een beperkte kijk
in het licht van de grote wereldgeschiedenis –
Maar op deze avonden,
gewoon pure poëzie.
Die volle, gouden ronde schijf, die vind ik het mooist.
Ze brengt mij mysterie, ze roept het verlangen naar het vreemde op,
ze maakt van mij een antropoloog die naar een sjamaan luistert.
Gebed ook en nederigheid,
Een speuren naar een geheim dat gezien wil worden en tevoorschijn wil treden
met ongekende intelligentie en energie.
Mysterie.
Iedere avond wil ik de maan bezingen.
Het unieke samenspel van maan en hemel,
van wolken en nevel en mist en sterren in woorden vatten,
het woorden geven, het met woorden delen.
En hier loop ik dan tegen de grenzen aan
van mijn vermogen om het in taal te vatten.
De rijkdom en schoonheid die zich voor mij ontvouwt,
telkens als ik naar die avond- en nachtelijke hemel kijk,
wil ik graag delen.
Het lukt me echter niet dit te doen zonder het geschouwde onrecht aan te doen.
Haar zijn is immers niet in woorden te vatten,
Taal kan enkel een verwijzen zijn.
Stuntelig.
Een groot gemis.
Waarmee ik te leven heb.
Wat ik hier wel uit leer,
is dat de maan en de sterren, en de wolken en de mist en de nevel,
en de duisternis op zich van weinig betekenis zijn.
Het is het geheel dat het bijzonder maakt.
Dit dynamisch, steeds verrassend veranderend geheel,
deze constellatie van elementen die door, over, in en naast elkaar schuiven,
in elkaar op- en overgaan om dan elders weer in een andere verschijning
op te duiken en een plaats innemen…
Wat boeiend en spannend en genadevol toch.
En heel de tijd is het alsof ik over families spreek,
en hun dynamieken versluierd door mist en nevel,
verborgen door de donkerte.
En over opstellingen natuurlijk.
Over mensen die,
met de stroom van het leven mee,
ondanks en/of dankzij de tegenstroom,
van waar die ook komen mag,
in hun eigen leven willen stappen,
als een ronde, gouden maan
de nacht vullen met een blij, mysterieus licht.
De rest van de metaphoor laat ik aan jou.
Zaterdag zijn we weer klaar voor het hemelse, nachtelijke veld.
0900u onthaal, 0930 begin van het werk. We werken tot omstreeks 1730.
We hopen jullie weer te mogen ontmoeten in de Speelhoeve.Wil je erbij zijn, stuur ons een mailtje: johan.smets@huisvanverbinding.be.
We kijken naar je uit.
En mocht het je gegund zijn,
stap ‘s avonds even buiten
en kijk een kwartiertje naar die hemel,
die oneindig mysterieuze, monkelende hemel…
Riet en Johan
Een reactie achterlaten