Familieopstellingen 30 november: van harte welkom.

Een vreemde dag vandaag.
Gisteren was het echt wel koud en nu gaan we naar 18 graden.
Einde november.
Vreemd.

Zalig om hier zo vanuit mijn atelier buiten te kijken
en de laatste stuiptrekkingen van de herfst te zien.
De wind sleurt uiteindelijk ook de sterkste bladeren van de bomen.
En wat een kleurenpracht deze november maand.
Blijkbaar gaat in het groen ook oranje,
geel en rood schuil, om dan bruin te worden.
Zouden deze kleuren al bij aanvang aanwezig zijn geweest
en hebben we ze gewoon niet gezien.
Of komen ze pas nu, in de herfst, tot leven.
Metamorphose.

En na een tijdje wordt het bruine bladertapijt zwart.
Zwart om terug te keren in de aarde
en na het kiemen in de winter te verrijzen.

Zwart.
Bij ons de kleur van de dood.
Van sterven.
En wat na het sterven?
Is ons sterven gewoon een overgang naar een nieuw leven toe?

Ik weet het niet.

De luidsprekers brengen Cassandra Wilson in deze kamer.
Ik hoor haar graag.  
Die onpeilbare donkerte in haar stem.
Weemoed, verzet, overgave, verdriet, woede, kracht, vrouwelijke veerkracht.
Zo hoor ik haar.

Vanmiddag hoorde ik op het nieuws
dat de klimaatconferentie eindigde in verdeeldheid.
Een deelneemster opperde dat de rijke landen
nog rijker willen worden ten koste van de armen,
die nog armer worden…
Inderdaad, er is iets fout met de balans van geven en nemen.
Een dynamiek van dader- en slachtofferschap heeft zich hier geinstalleerd.
En deze dynamiek is uiterst dominant en vruchtbaar.
Hij versterkt graag zichzelf.

Een tweetal jaren geleden nam ik deel aan een opstelling
omtrent maatschappelijke vraagstukken.
Boeiend en interessant. Heftig en intens droevig.
Een representant voor “De-niet-in-te-lossen-schuld” werd opgesteld.
Dat bracht enigszins wat opluchting in het veld.
De vraaginbrenger is naar huis gegaan.
Anders dan hij gekomen is.
Wellicht was de vraag “werk hier nog verder aan mee” nog dwingender geworden.
Ik vond het een bijzonder fijne man.
Sensitief, empathisch, intelligent en integer.
Ik hoop dat het hem goed gaat.
en vraag mij wel af welke prijs hij betaald heeft na de opstelling.
Het is wurgend:
-op zijn werk blijven betekent in dienst blijven van wat de schuld groter maakt,
-zijn job opzeggen betekent in het compleet ongewisse treden met gevolgen voor hemzelf en zijn gezin.
En helaas is het eigenlijk niet hij die de prijs te betalen heeft…
Wat hij ook doet, welk offer hij ook brengt, de carrousel draait door.

Ik denk dat het Bert Hellinger zelf was die de uitsprak deed:
“een opstelling is een ding, wat je ermee doet is een ander”.
Deze week vroeg iemand mij of er contra-indicaties zijn voor een opstelling.
In zijn situatie zag ik er geen.
Wel stelde ik hem de vraag of hij de opstelling zou kunnen nemen.
Dat is een van de belangrijkste voorwaarden om een opstelling te doen:
ze kunnen nemen.
Neem je de verantwoordelijkheid voor wat de opstelling openbaart.
Zo kan je ook niet een opstelling voor iemand anders doen.
Je kan het wel, maar je doet het beter niet.
Zowel voor de ander, jezelf als het opstellingenwerk op zich.

Soms ontbergt een opstelling een oud trauma.
Het is goed om het trauma gezien en ontmoet te hebben,
het in de ogen te hebben gekeken.
Maar hiermee is het nog niet verwerkt,
hiermee heeft je systeem het nog niet los gelaten.
Bovendien zorgen verborgen loyaliteiten ervoor
dat je het trauma heimelijk blijft koesteren
in plaats van deze woekerende destructiviteit
met man/vrouw en macht halt toe te roepen.
Met man/vrouw en uit alle macht.

Soms – en in geval van trauma, verslaving, depressie,
eetstoornissen, rouw en andere diepe psychische pijn –
kunnen we dit niet alleen en is aanvullende steun en hulp nodig.
Van een vriend als het voldoende is,
van een professional als het nodig is.  
En deze stap zetten is dan de opstelling “eren”.

Zo wordt de opstelling vruchtbaar.
Zo zet je een stap richting echt leven.

Terug bij de klimaatconferentie,
terug bij de oorlogsmisdaden in Palestina,
waar ik eerder al eens over schreef.
Opstellingen hier zijn interessant, boeiend, laten verrassende dingen zien…
Maar wat brengen ze bij dat we nog niet weten?
Heel vaak gaat het over nederigheid en moed.
De nederigheid om te zeggen: inderdaad we zijn niet goed bezig.
En de moed om de prijs te betalen die nodig is om (dit) te veranderen.
En om het eens plat en masculin (soms zijn dat wel synoniemen) te zeggen:
“dat moet nu verdomme gedaan zijn”.

Voor persoonlijke dynamieken kan ieder zijn verantwoordelijkheid nemen,
voor maatschappelijke vraagstukken liggen de kaarten toch heel wat lastiger.
Ik weet het (ook) nog niet.

Wat zeker is dat een opstelling een grote stap vooruit is
richting ‘een eigen leven leiden’.
En dat kan en dat mag.

Van harte welkom zaterdag 30/11 in de Speelhoeve,
Vremdesesteenweg 237, Boechout-Vremde.
Onthaal om 09:00u, start opstellingen om 09:30.
We werken tot ongeveer 17:00 u.
Lunchpakket meebrengen.
Voor de rest zorgen wij.
Laat even weten of je erbij bent : Johan.smets@huisvanverbinding.be

Riet en Johan