Een mooie zomer.

Halfoogst voorbij. De dagen worden merkelijk korter. De verkeersdrukte neemt zienderogen toe. Nog even spelen voor de kinderen en dan terug naar school. Enkele gebeurtenissen blijven nazinderen. Een kort relaas.

Diamantenbruiloft en moederdag
Einde juni was het de diamantenbruiloft van mijn ouders. Jos en Anna zijn 60 jaar getrouwd. De familie was er en ook nog heel wat vrienden. Fijn voor onze ouders. Zij waren heel gelukkig. Moeder verjaart einde juli, vader midden augustus. We vieren beide gebeurtenissen al jaren op 15 oogst. Met moederdag. De kinderen, de kleinkinderen en de achterkleinkinderen. Wie kan, komt. Vader en moeder zijn een eindje in de tachtig. Moeder worstelt al een aantal jaren met kanker. En vader worstelt met haar mee. Hij meer dan zij, zeggen we vaak in stilte. Mooi om hen te zien. Er is veel vrede over hen gekomen. Na toch een leven dat niet makkelijk was. Moeder uit haar diepste wens: de grootste cadeau voor haar is dat wij – de kinderen- het “samen” doen. En dit samen was nooit makkelijk is onze familie. Zowel niet in die van vader als in die van moeder.
Huis van verbinding. De naam komt niet zomaar uit de lucht vallen.

Worden onze (klein-)kinderen Grieken of Syriers?
De zomer liet ook de beperktheid van onze Europese humanitas en solidariteit zien. De Grieken werden op de knieën gedwongen. Een gang naar Canossa werd het in plaats van een zegetocht. Wie niet uitgesloten wil worden, volgt de regels van het spel. Ook als die niet duurzaam zijn en het “wij” niet ten goede komen. Het geprezen adagio van “People, planet and profit” is in se neoliberaal en niet vruchtbaar. Het schept geen voorspoed. Het ontwikkelt geen “wij”, geen “samen”. Wat “wij” in beginsel als zoogdieren wel zijn. We kunnen niet ongestraft voorbij aan het “wij”. Dit beperkt zich niet alleen tot bastion Europa. Ook buiten dit geopolitiek gebied worden we uitgedaagd. Duizenden mensen zijn onderweg om een beter bestaan te vinden. Over zee, over land. Er is Syrië en Irak; er is Oost Afrika. Nog steeds komen er mensen vanuit Afghanistan. Maakt het in wezen verschil uit of zijn nu als economische of humanitaire vluchtelingen gecatalogeerd kunnen worden? Kan je het hen kwalijk nemen naar hier te komen. Alternatief is “people, planet and prosperity”. Ieder hoort erbij. Er is voor ieder een plek. En de balans tussen geven en nemen is in evenwicht. En zo is er voorspoed voor iedereen.
Worden onze kinderen Grieken of Syriërs? Geen van beiden perspectieven is aanlokkelijk. En willen we dat? En zoniet, wat is dan goed om te doen? En met wie? Van egosysteem naar ecosysteem (http://www.ottoscharmer.com/publications/books).

Een bijdrage doen.
We hebben ook gewerkt tijdens deze zomer. Er was een boeiende driedaagse met Maggie Kline omtrent trauma, georganiseerd door de collega’s van de Onderstroom. En zoals vaak blijkt in de gesprekken met cliënten  in de dagelijkse praktijk, gaan er onder klinisch gediagnostiseerde ziektebeelden vaak verdrongen traumatische ervaringen schuil. Maggie Kline is naaste medewerker van Peter Levine die aan de basis ligt van de Somatic Experience benadering. Zij bevestigt tevens dat trauma, net als het-niet-gerouwd- hebben, van generatie op generatie wordt doorgegeven. Iemand moet het stoppen. Vreemde symptomen, die we niet zomaar kunnen begrijpen, wijzen vaak in deze richting. Zowel in de spreekkamer als in de opstellingen brengt dit uitgangspunt veel heil.
Verder was er ook onze tweedaagse. Geweldig hoe mensen zich op korte tijd zo diep met elkaar kunnen verbinden. Wellicht heeft dat met het “delen” te maken. In opstellingen, schilderwerkjes, dialogen en stiltemomenten blijkt dat we zoveel meer gemeen hebben dan we verschillend zijn. “We are more equal than otherwise” schreef de Amerikaanse psychiater-psychotherapeut Harry Stack Sullivan begin de jaren 40 van vorige eeuw. Mens zijn is in relatie zijn. En nog boeiender wordt het als er vanuit dit “gemene” opnieuw naar het individuele gekeken wordt. Wie ben jij echt? Wie ben ik echt? En wie worden wij echt? Veel goesting om het volgend jaar opnieuw te doen.

Vorige week kon ik nog Stephan Hausner ontmoeten, voor een dag naar België gebracht door de collega’s van De open Cirkel. Hij is een van mijn belangrijkste leermeesters en het was bijzonder te zien hoe hij weer verder ontwikkeld is.

 Uitgenodigd tot het Wij.
Stephan verwees naar de gesprekken die hij de laatste tijd heeft met de Duitse mysticus Thomas Huebl. Eén van zijn centrale thema’s is “transparante communicatie”. Nogmaals, wij kunnen niet voorbij aan het Wij. We kunnen ook niet voorbij aan ons lichaam, aan ons dierlijke lijf, aan alles wat onder onze neocortex werkzaam is. Hoe hulpeloos we in dit gebied ook geworden zijn. Zowel in de opstellingen als in de spreekkamer gaat het om het creëren van een ruimte, een holding space, waarin, met dit bijzonder wijze en eigenwijze lichaam, dit “wij” terug ervaren kan worden.
Samen, een belangrijk woord van moeder.
Huis van verbinding, vol beweging, midden in het tijdsgewricht waarin de bijdrage van luisteren, dialoog en opstellingen met de jaren groter lijkt te worden.

Contact nemen
Voor een gesprek maak je gewoon een afspraak, liefst voor 9 u ’s morgens of over de middag.
Voor opstellingen schrijf je in met een mailtje. We werken de zaterdagen 19/9, 17/10, 21/11 telkens van 09:30 tot ongeveer 17/00 u. Voelt het beter om vooraf een gesprek te hebben, maak dan even een afspraak.