Driedaagse 2024: een terugblik.

Wat een schone groep was het. Een goeie mix van mensen die de driedaagse reeds hadden meegedaan, aangevuld met een aantal nieuwe mensen, die zonder enige aarzeling inschoven in de cultuur van het huis: verbinding.
Mensen wisten zich onmiddellijk veilig en gedragen. Zonder is geen zielewerk mogelijk.

En zielewerk is absoluut niet vanzelfsprekend in een tijd waarin alles biografisch bekeken wordt: vanaf de geboorte tot het sterven van het individu, met een ander woord: persoonlijk of nog anders verwoord, egogericht.
Deze westerse instelling is interessant voor alles wat gecontroleerd en gemanaged kan worden. Maar naargelang mensen ouder worden, weten ze beter. het echte “ja” op het leven heeft vele dimensies. 

De systemische benadering houdt voor dat we deel zijn van een geheel: een persoon is lid van een familie, families maken samen een collectief. Dit alles omhuld door een nog grotere samenhang: de geest. Een verandering in een van de lagen heeft een verandering in alle anderen tot gevolg. Bovendien is het geheel meer en anders dan elk van de delen en de som ervan. 

Systemen zijn bijzonder hard in het gevecht om te blijven bestaan. Families gebruiken alzo eigen leden om belangrijke overlevingsfuncties in stand te houden. Kost wat kost. Zolang de functie nodig is, kiezen zij hiervoor (steeds opnieuw) leden uit nieuwe generaties. Zij vervullen dan onbewust opdrachten uit voor een (vaak onbekend) vergeten of uitgesloten familielid uit een vroegere generatie.  Ze gaan kenmerken vertonen die biografisch niet te begrijpen zijn. 
Deze kunnen vele vormen aannemen. Wat ze gemeen hebben is, dat degenen die in dienst genomen is geworden, niet in zijn/haar leven kan stappen en herhaaldelijk tot zelfdestructie neigt in voelen, denken en doen op persoonlijke, sociale, psychologisch en spirituele lagen. 

In dienst genomen zijn door een vergeten familielid noemen we een verstrikking, door de herhaling evolueert ze tot een patroon en in het groter (familie)geheel wordt ze een dynamiek. Dynamieken worden dan ook doorgegeven van generatie op generatie, tot de vergeten, uitgesloten persoon, waarbij de verstrikking haar aanvang vond, terug gezien is geworden en gegroet.

Als mensen op gesprek komen zijn er een aantal wezenlijke vragen. Drie houd ik steeds in het achterhoofd: wie wordt niet gezien? Voor wie leef je je leven zoals je dat nu doet?  En wat is het compromis?

Tijdens deze driedaagse hebben we veel gewerkt omtrent de opdrachten, het werk dat kinderen overnemen van en voor hun ouders. Als het met de ouders of één van hen niet goed gaat, en die hier onder lijdt, dan is er minstens een van de kinderen die zonder twijfel, voor deze ouder gaat zorgen. In het vakjargon benoemen we dit als parentificatie. Een variant hierop is de triangulering, waarin we dan moederszonen en vadersdochters kunnen herkennen.

Een opstelling is één ding, wat je er daarna nog mee doet is een andere zaak.

Nederigheid en moed zijn dan de twee eigenschappen die we het meest nodig hebben om op de eigen plek te gaan staan en daar de dingen te doen die je daar te doen hebt, zonder die van anderen er nog bij te nemen. Dit vraagt krijgerschap.

Krijgerschap is een innerlijke houding, ongemakkelijke in onze tijd, die eigen gemaakt wordt door oefening. En nog eens oefening. 
Graag verwijs ik hiervoor naar Carlos Castaneda, de jonge antropoloog die bij Don Juan, een brujo, in de leer ging om peyote  (mescaline) te gebruiken. In zijn (mooiste) boek  ‘Reis naar Ixtlan’ beschrijft Castaneda zijn traject naar krijgerschap. Actueel in onze tijd van ayahuasca.
Oefening dus. Geestelijk en fysiek. 
Het weten is niet bevrijdend concludeerde S. Freud. Na de herkenning van een dynamiek is het hard werken om deze effectief los te laten en anders in het leven te staan. Echte verandering vraagt tijd. Daarom duurt een therapie ook langer dan je zou willen. En je hebt een medestander nodig die tegelijkertijd dichtbij en veraf kan zijn en je aanmoedigt om ook de moeilijke kliffen te nemen.

Basis van het krijgerschap is het ademen. Ademen staat haaks op benaderingen die onmiddellijk resultaat beloven: bv een pijnstiller, een anti-depressiva of anxiolytica die een aantal chemische processen in onze hersenen bewerkstellingen die het lijden draaglijk maken én het alzo in stand houden, en erger nog ons vermogen tot zelfsturing, tot krijgerschap ondergraven.
Ademen. Het is wonderlijk hoe bewuste ademhaling ons kan verbinden met zowel lichaam als geest. Uit de traumatologie weten we ondertussen dat al onze ervaringen ook – en vooral – in ons lichaam worden opgeslagen, begraven en vergeten… En toch, ze verlaten ons niet. Integendeel. Ze ondergraven onze levensenergie.
Het is wonderlijk hoe onze ademhaling vergeten ervaringen terug in ons bewustzijn kan brengen en de destructieve gevolgen ervan kan verlichten en genezen.
Ademen is bewustzijn. Het Indische continent heeft hieromtrent 5000 jaar ervaring opgebouwd. Een collectief weten van een niet te onderschatten waarde. Authentieke yoga put uit dit reservoir.
Ook in andere tradities zien we hoe ademwerk wordt aangeleerd en toegepast om lijden, of het nu lichamelijk of geestelijk is, te verzachten, te genezen. Het is wonderlijk hoe je met bewust ademen pijn in je lichaam kan verstaan (under-stand  in het Engels) en de pijn ook kan loslaten. En ook hier heb je die medestander nodig die je degelijk begeleidt.

Vandaar dat het ademwerk en de yoga van Claeren zo aanvullend zijn en een driedaagse yoga en familieopstellingen zo inspirerend en weldoend. Meerderen ervaren het als een doorbraak moment om hun leven terug op te pakken en vast te nemen.
In je eigen leven stappen en hierdoor het leven erkennen van hen die ons voorgegaan zijn, daar doen we het voor. 
Laat dit een uitnodiging zijn voor volgend jaar.

Wil of kan je niet zolang wachten, voor het systemische, psychotherapeutische kan je bij mij terecht,
Voor authentieke yoga, ademwerk en trauma release bij Claeren.

Hartelijk welkom.
Riet, Claeren en Johan