Alles is er.

Voor we geboren worden, bestaan we al. In de liefde tussen twee mensen, onze moeder en onze vader, zijn we al aanwezig. Nog voor er van conceptie sprake is.

In deze relatie schittert,  schuilt en woekert alles wat in beide families is geweest en wat rondom hen gebeurde. En ook wat er niet is geweest: wat zo verlangd is en nooit heeft kunnen zijn.

Eens dat de kinderen groter worden, wanneer ook voor hen “het eigen leven” wenkt en ze het met volle handen willen nemen, omstrengelen, zelf vorm geven, blijkt dat er allerlei oude zaken spelen, die moeilijk in beeld te krijgen en te vatten zijn.

Soms neemt het de vorm aan van een niet te duiden, maar voelbare schuld. Soms komt onverwacht een gewelddadige dader-slachtoffer dynamiek de vrede verstoren. In partnerrelaties is het voor vrouwen niet makkelijk een echte man toe te laten, en is het voor mannen niet makkelijk om echt man te zijn. En vice versa. Sommigen vinden dan weer nooit een plek waar ze langer kunnen blijven en thuis kunnen zijn en anderen blijven vruchteloos zoeken om toch eens de eerste te mogen zijn.

Het was er al. Alles is er op dat moment van liefde tussen een man en een vrouw. Hoe vreemd haar vorm ook mag zijn. En alles wat het grotere geheel, op welke vreemde wijze ook, dient, wordt doorgegeven. En het kan schitteren, sluimeren, woekeren.

In onze opstellingen focussen we ons op dit moment van oorsprong. Wat speelde er in de achtergrond van deze man en deze vrouw en welke – soms vreemde – vorm nam hun liefde aan in hun kind(eren). Aan wie of wat zijn deze kinderen, op hun beurt,  in hun liefde trouw?

Volwassen worden en zelf het eigen leven in handen nemen, omstrengelen, vorm geven en ten volle genieten, is dus ontrouw worden aan dit destructieve deel van deze liefde. En, hoe kan het anders, trouw blijven aan datgene wat het leven bevordert, wat kracht en goesting geeft en zin.

Ontrouw worden, in deze betekenis, gaat om een breken met, een doorknippen van. En dit heeft iets afschrikkends en soms gaat dit inderdaad gepaard met een donkerrode woede. Inderdaad:  breken kan pijn doen.

Maar de trouw aan het levensbevorderende, hoe klein ook, waarborgt de verbinding. Die wordt als het ware hersteld op een dieper niveau. Vanop deze plaats kunnen we dan onze ouders danken voor het leven dat ze ons doorgaven en de prijs die ze ervoor hebben betaald. En hen eer aan doen, door het leven zelf ten volle te nemen, en zodra het onze tijd wordt, het ook door te geven en onze prijs ervoor te betalen.

Voorbij de woede, voorbij de angst en het verdriet, die bij dit, als het ware geboorteproces hoort,  is er een “thuiskomen”, een diepe, helende ervaring van vol-ledigheid in verbondenheid en van speelse levenskracht.

Dit is wat er in wezen in opstellingen gebeurt. Jonas en ik zijn als het ware wroetmannen, die dit “geboren” laten gebeuren, zoveel als mogelijk op eigen kracht.

Dit jaar werken we nog op de zaterdagen  17 november en 15 december. Wil je komen kennismaken als representant, of zelf een opstelling doen, van harte welkom. Stuur ons een mailtje.