Verdwaalde zielen

Twee november vandaag. Allerzielen. Gisteren herdachten we de heiligen. Vandaag gedenken we de gewone zielen van een geliefde, van ouders, grootouders, een kind.

We maken het graf proper en zetten er een pot chrysanten of wat heide op. We maken het even stil in ons. Soms vertellen we een verhaal aan de ander die daar ligt, doen we een heus gesprek, maken een buiging, zeggen “dank je”.  Schouders schokken. Stille tranen lopen over de wangen. Een moment van verbinding, van erkenning, van ontmoeting met degene die ons is voorgegaan, en nog in ons vlees zit, en, mocht ie er nog niet zijn, een plaats zoekt in ons hart.

Het is goed voor ons om op hier te komen. Om ons aan de gestorvene te tonen en hem te zeggen: “ik ben hier nog. En jij bent daar. En nu vandaag kom ik tot bij jou. Om je vrede te wensen, en om je te vragen ook mij in vrede te laten”. Dit laatste is belangrijk: als de ziel van de overledene de levende vrede kan schenken, schenkt ze ook vrede aan zichzelf. Als de ziel van de dode kan zeggen: “blijf jij nog maar een tijd en gedenk en eer mij door je leven helemaal te nemen, door te genieten en vreugde te beleven”, dan vindt deze ziel eindelijk rust. Er hoeft dan niets meer: ook als ziel van een dode hoort zij er (nog) bij, heeft ze een plek en is haar deel van de schuld vereffend. Ze kan dan stoppen met dwalen tussen gestorven zijn en niet gestorven zijn, omdat ze hier in de tijd van de levenden niets meer  te doen heeft.
Als de ziel van de overledene kan zeggen: “blijf jij nog een tijd, het gaat hier goed met mij”, kan ze eindelijk haar bestemming vinden. En, vreemd, maar zo gaat het tussen zielen, worden wij door en voor haar vrij.  Als wij dan, van onze kant,  de overledene kunnen zeggen: “je hebt een plaats in mijn hart, ik blijf nog zolang het mij hier gegund is...” dan kunnen we voluit ons eigen leven nemen. Blinde liefde, wordt wetende liefde.

Allerheiligen. Allerzielen. Momenten van ontmoeting met dierbare overledenen, impulsen om de rouw aan te vatten, door te zetten, te vol-eind-igen. Rouwen is belangrijk voor onze gezondheid. Veel psychisch lijden ontstaan door onverwerkt verlies van een dierbare. De rouw eindigt als we voluit kunnen zeggen: “ja ,ik blijf”.

Opstellingen kunnen in dit proces een belangrijke bijdrage leveren. 
Zaterdag 16 november kan je nog deelnemen als representant. 
Zaterdag 14 december kan je nog zelf een opstelling doen.
Graag inschrijven via mail.
In De Speelhoeve  te Vremde, Koffie om 09.00 u. Van harte welkom.