Tijd om te rouwen

Beste mensen,

Ja mijn vader is niet meer.
En het voelt vreemd.
Ik mis hem in kleine dingen.

Anders dan bij het overlijden van moeder,
meer dan 6 jaar geleden.

Nu ben ik de oudste.
En er staat niemand meer tussen de dood en mij.

En toch leef ik.
En we nemen ons voor om dat gretig te doen en nog lang.
Zowel het verdriet als de vreugde.

Zelf neem ik even tijd om te bekomen.
Zo annuleer ik de opstellingen van 18 maart.
Ik ga dan thuis blijven en zorg geven aan mijn eigen verwerking en die van de familie.

Rouwen is groeien naar een moment dat je kan zeggen:
“Jullie zijn vertrokken lieve ouders en ik blijf nog zoals het mij gegund is.
En ik ga voluit leven nog.
Met Riet en de kinderen en kleinkinderen,
mijn broer en zussen,
en de vrienden…
En zo eer ik jullie, en het leven dat jullie mij gegeven hebben, en het leven zelf…”
En dat vraagt tijd en innerlijkheid.

Ik zie jullie allen graag terug in de Speelhoeve, zaterdag 13 mei.
Mocht je zin hebben in een ommetje naar Portugal,
En het wetende veld niet zolang kunnen missen,
Dan ben je welkom op 22 april in het Sandhi house in Ericeira.
Dan geven Claeren en ik er een dag Yoga en familieopstellingen.

Een mooie lente ondertussen.
Mijn vader heeft de sneeuw van vandaag niet meer gezien.
Jammer.
Hj genoot er zo van om foto’s maken van sneeuwlandschappen.
Dat is niet makkelijk.
En hij hield wel van dit soort uitdagingen.

Lieve vader,
Het ga je goed !

Johan