Deugddoend en waardig

Voorbije zaterdag was weer een mooie dag.
In het bijzonder omdat er ook drie jonge representanten waren.

Jonge mensen die in het veld stapten en degene voor wie ze waren gekozen
ten volle “praesent” maakten. Met hun zijn en hun lot.
En zo werd de tragedie zichtbaar die generaties lang levenskracht uit families
had opgezogen en ook de strategieën waarmee deze hebben overleefd.
En ook de uitnodiging om echt te leven, voorbij alle destructieve loyauteit.

Mooi hoe deze jonge mensen in de opstellingen stonden,
en met een flair  en authentiek mensen tot leven brachten.
Schoon ook hoe dit door de ouderen gezien en gewaardeerd werd.

We herdachten ook het volle leven van Frans Marien,
vader van Pim. Een van onze ‘trouwe’ representanten.
Frans heeft zoveel geleefd als ie kon.
En in zijn kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen leeft hij verder.

En we hebben hem geëerd,
met de stilte van een kaarsvlam,
de zachte geur van lelies
en een gedicht van Vasalis.

Beste Frans,
het ga je goed, ginder, aan de ander kant…
En beste Pim, blijf nog lang bij ons,
En dat het je goed mag gaan!
En als je iets nodig hebt,
vraag het ons,
en we geven je graag wat we kunnen geven.

Alhier het gedicht:

Als daar muziek voor is, wil ik het horen:
ik wil muziek voor oude mensen, die nog krachtig zijn,
en omgeploegd met lange diepe voren
en ongelovig. Die de wellust en de pijn
nog kennen. Die bezeten en verloren.

En àls er wijsheid, die geen vermoeidheid is,
En helderheid, die geen versterving is,
Wil ik die zien, wil ik die horen.

En anders wil ik zot en troebel zijn.

uit: Vergezichten en gezichten, 1954.

Op 17 november, nieuwe onvermoedde ontmoetingen in het wetende veld.
Wil je er bij zijn, laat het even weten.
Van harte welkom. 

Johan